ေသခါနီး ေ၀ဒနာခံစားရပံု

ေသတယ္ဆိုတာ အခုအေကာင္းၾကီးျမင္ေနလို ့အေကာင္းမတြက္နဲ ့။ အေကာင္းၾကီးနဲ ့တြက္ရင္ေတာ့ မွားလိမ့္မယ္။ ေသခါနီး ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ကို ယပ္ေတာင္သြားမခတ္နဲ ့၊ ဓားနဲ ့ခြဲသလိုပဲ ။ စကားသြားမေျပာနဲ ့နားကို စူးနဲ ့ထိုးသလိုပဲ။ ဒါ ဦးဇင္း မွတ္တမ္းေတြလည္း ရွိပါတယ္။

ေသခါနီးအခါက်ေတာ့ ေသတဲ့ပုဂၢိဳလ္ ဘယ္လိုခံစားရသလဲဆိုရင္ ေသတယ္ဆိုတာ သီတေတေဇာ၊ ဥဏွေတေဇာ အျပန္အလွန္ မဖလွယ္ေတာ့တာကို ေခၚတာ။

ဘယ္ေရာဂါနဲ ့ဘယ္လိုပဲေသေသ ဓာတ္ေလးပါး ျပိဳကြဲမွ ေသလို ့ရတယ္။ ဓာတ္ေလးပါး ျပိဳကြဲဖို ့က အပူအေအး မဖလွယ္ေတာ့တာကို ဆိုလိုတာ။

ခုထြန္းထားတဲ့ မီးဟာ ပူတလွည့္ ေအးတလွည့္ ၊ တစ္ၾကိမ္ပူျပီးရင္ တစ္ၾကိမ္ေအးတာ၊ ေတာက္ေလွ်ာက္သာ ပူသြားရင္ ေလာင္သြားမွာေပါ့။ ပူတလွည့္ ေအးတလွည့္ ပတ္ေနတာ။
ခင္ဗ်ားတို ့က်ဳပ္တို ့ရုပ္ေတြလည္း ပူတလွည့္ ေအးတလွည့္ မရွိဘူးလား။

ပူတလွည့္ ေအးတလွည့္ ၊ တင္းတလွည့္ ေတာင့္တလွည့္၊ ထံုတလွည့္ က်င္တလွည့္၊ တြန္းတလွည့္ ကန္တလွည့္ ၊ ယိုတလွည့္ ဖြဲ ့တလွည့္၊ အဲလို အျပန္အလွန္ျဖစ္ေနမွ ဓာတ္ေလးပါး မွ်တတယ္ေခၚတယ္။

အဲဒီ ဓာတ္ေလးပါးမွာ ဓာတ္သံုးပါးကို ဦးေဆာင္တာက ေတေဇာဓာတ္က ဦးေဆာင္တယ္။ ေသခါနီးလူ သြားၾကည့္ရင္ ဘာေတြ ့လဲ၊ ေသြးသြားစမ္းၾကည့္ရင္ ဒီပုဂၢိဳလ္ ေသြးဆုတ္ျပီ ဆိုရင္ ေသျပီေပါ့။ ေသြးဆိုတာက ေတေဇာဓာတ္၊ အပူဓာတ္လို ့ေခၚတယ္၊ ေသြးမေလွ်ာက္တဲ့ ေနရာ ေအးတာပဲ။

အဲေတာ့ ေသျပီဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ပူျပီးရင္ ေအး၊ ေအးျပီးရင္ မပူေတာ့ဘဲနဲ ့ အပူဓာတ္ျဖစ္တဲ့ ေသြးေတြဟာ ခႏၶာကိုယ္ရဲ ့ေျခဖ်ား လက္ဖ်ား ေခါင္းဖ်ားကေန တျဖည္းျဖည္းနဲ ့ဗဟိုခ်က္ ႏွလံုးကို လာစုခဲပါတယ္။ အပူခဲတာ တခ်ိဳ ့မေသခင္ အေရျပားေတြ ေလာင္မေနဘူးလား။ မေသေသးဘူး၊ ေလာင္ေနတာ၊ အျပင္ကမီးနဲ ့ခႏၶာက မီးနဲ ့အတူတူပဲ။ အခုေယာဂီတို ့က အပူအေအး ဖလွယ္မွ်တေနလို ့။ တခ်ိဳ ့အပူခ်ိန္ ၁၀၄ ေလာက္ဆို ကေယာင္ကတမ္း ငန္းဖမ္းမလာဘူးလား။

အဲဒါ အပူ၊ မေသေသးဘူး။ အဲေလာက္ အဟုန္ရွိတဲ့ အပူေတြဟာေခါင္းဖ်ား ေျခဖ်ား လက္ဖ်ားကေန စုလာျပီးေတာ့ ႏွလံုးအိမ္ေရာက္ေရာ။ ႏွလံုးအိမ္ကို အပူေတြ စုခဲေတာ့ ႏွလံုးက ဘာျဖစ္သြားလဲ၊ ကြ်တ္ကြ်တ္ဆူေအာင္ ေလာင္ျမိဳက္ေတာ့တာေပါ့။ ေရေႏြးအိုးကို မီးမ်ားမ်ားထိုးသလို ဆူပြတ္မလာဘူးလား။

ေသခါနီးျပီဆိုတဲ့သူဟာ ဓာတ္ေလးပါး ျပိဳကြဲဖို ့ရာ အပူေတေဇာက ႏွလံုးအိမ္ကို စုေတာ့ မီးေတြ ခဲလာတယ္။ ကဲ ခင္ဗ်ားတို ့စိတ္ကေလး ေရေႏြးအိုးတည္သလို အထိုးခံရျပီ ဆိုရင္ ဘယ္ႏွယ့္ေနမလဲ။ ခ်မ္းသာပါ့မလား၊ အဲဒါက ဥဏွတေဇာ။ ႏွလံုးအိမ္ထဲကို မီးခဲနဲ ့ထိုးသလို ခံရပါျပီ။ ေပါ့ေပါ့ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့နဲ ့ေတာ့ မတြက္ၾကနဲ ့။ အေကာင္းဘက္နဲ ့မတြက္ၾကနဲ့။ ေသခါနီးေတာ့ အားရွိေသးလား။ အာဟာရေတြ ျပတ္ျပီ။

ခင္ဗ်ားတို ့ထမင္း မစားဘဲ ႏွစ္ရက္ေနၾကည့္စမ္း။ အာဟာရအကုန္ျပတ္ေတာ့ အားအင္ေတြ အကုန္ ကုန္ခမ္းေနတဲ့ ေရာဂါ၊ အားအင္ေတြ ျပတ္ေတာက္ေနေတာ့ ေတာ္လွန္ႏိုင္ေသးလား၊ ေရလည္း မေသာက္ႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ ထမင္းလည္း မစားႏိုင္ေတာ့ အားအင္ေတြ ကုန္ခမ္း ရက္စက္တဲ့ ေရာဂါကလည္း ျပင္းထန္တဲ့အခ်ိန္၊ အဲဒီလို တြက္ရမွာ ဒီလို အေကာင္းၾကီးေတြ ရွိမယ္မ်ား မတြက္နဲ ့။

အဲေတာ့မွ အပူႏႈတ္လိုက္ေတာ့ အေအးက်န္တယ္တဲ့။ ပူတာနဲ ့ေအးတာ ဘယ္ဟာက ျပင္းထန္လဲ။ ပူတာက ျပင္းထန္တယ္ဆိုရင္ ေရခဲတုိက္ထဲ သြားေနၾကည့္ပါလား။ ေအးတာေရာ ခ်မ္းသာရဲ ့လား။ ဒီေဆာင္းတြင္း ေအးလိုက္တာကြာ`အရုိးကြဲမတက္ဘဲ လို ့မေျပာဘူးလား။

ေအး မွတ္ထား၊ ေသခါနီး အရုိးကြဲတာပဲ။ ဥဏွေတေဇာ အပူက ႏွလံုးအိမ္စုျပီးေတာ့ အျပင္မွာ သီတေတေဇာ အေအးဓာတ္ မက်န္ဘူးလား။ အရုိးေတြကို ပလာယာနဲ ့ညွပ္နဲ ့တူေပၚတင္ျပီး တစ္ေခ်ာင္းခ်င္း ခြဲေနသလို။ ဦးဇင္းက ခံစားျပီး ေျပာတာ။ ဒီစိတ္ရဲ ့ပါ၀ါ အပူအေအးကို ဒီစိတ္နဲ ့ေျပာင္းလြဲၾကည့္တာ။ ေျပာင္းလဲၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ စိတ္ရဲ ့ပါ၀ါ ဇီးရုိးထိ ကိုယ့္ဘာသာ ခ်ၾကည့္တဲ့အခါက်ေတာ့ ခ်က္ခ်င္း ရွိန္းဆို တခါတည္း အပူဓာတ္ေတြ ႏွလံုးအိမ္မွာစုျပီးေတာ့ အျပင္မွာ ေအးတာ။ ဘယ္ေလာက္ထိလဲဆိုရင္ ဆက္ျပီးေတာ့ ခ်ရင္ ေသမ်ားေသေတာ့မယ္။ အရုိးေတြက ခြပ္ကနဲ ခြပ္ကနဲ ကြ်တ္ကနဲ အဲလို ခံစားေနရတယ္။ ဒါ ကုိယ့္ဘာသာကိုယ္ စိတ္နဲ ့တရားနဲ ့လုပ္ၾကည့္တာ။

သီတေတေဇာ အေအးဓာတ္ရဲ ့သေဘာကလည္း အရုိးေတြ အက္ကြဲမတက္ ခံစားရတယ္။ ဒီႏွလံုးအိမ္မွာလည္း အပူဓာတ္က တ၀ုန္း၀ုန္းဆူေအာင္ ခံစားရတယ္။ တခါ နားထဲကပါ တ၀ူး၀ူးနဲ ့ၾကားေနရတယ္။ ႏွလံုးေသြးေတြ ဆူပြက္တာ။ ဆက္သာ လုပ္ရင္ ေသသြားမလား ေအာက့္ေမ့ရတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ သီတေတေဇာနဲ ့ဥဏွေတေဇာ မဖလွယ္ေတာ့မွ က်န္တဲ့ ဓာတ္ေတြက ျပိဳကြဲသြားေတာ့၊ တြန္းတာနဲ ့ကန္တာ
မေလွ်ာ့ဘူးဆိုရင္ ဘာျဖစ္သြားမလဲ ၊ ေတာင့္တင္းျပီး ျပတ္ထြက္မသြားဘူးလား။

ေသခါနီးေတာ့ တြန္းတာကလည္း ဆက္တြန္းေတာ့မယ္၊ ကန္တာကလည္း ဆက္ကန္ေတာ့မယ္ဆိုေတာ့ ေဟာဒီခႏၶာကို္ယ္ၾကီးကို အ၀တ္ေရညွစ္သလို လိန္ညွစ္ေနသလိုပဲ ၊ တြန္းတဲ့ ၀ါေယာကလည္း ဆက္တြန္းေနသလို ကန္တဲ့ ၀ါေယာကလည္း ဆက္ကန္ေနေတာ့မယ္ဆိုရင္ လိန္ညွစ္မလာဘူးလား။ ေသတဲ့သူ သြားစမ္းရင္ ေတာင့္ေတာင့္ၾကီး ျဖစ္မေနဘူးလား။ အဲဒါ အညွစ္ခံထားရတာ။

အဲဒီလို လိန္ညွစ္မတက္ ျပတ္ထြက္မတတ္ ခံစားရသလို၊ အဲဒိလိုညွစ္ေတာ့ အထဲထဲမွာရွိတဲ့ ေရေတြက ထြက္မလာဘူးလား။ ခႏၶာကိုယ္က ထြက္တဲ့ ေခြ်းဟာ ခင္ဗ်ားတို ့ၾကည့္ေတာ့ ဇီးကင္းေလာက္ ရွိတယ္၊ ဟိုမွာေတာ့ မခ်ိမဆန္ ့ခံစားေနရတယ္။ ေခြ်းတစ္ေပါက္ ထြက္လာတာဟာ သံေခ်ာင္းတုံးတုံးၾကီးနဲ ့ အသားေတြၾကားထဲက ျဖတ္ထြက္လာသလို ခံစားရတယ္။

ေခြ်းေပါက္တစ္ေပါက္ အျပင္ေရာက္လာဖို ့ဟာ အသားေတြကို အမွ်င္အမွ်င္ ျဖတ္ထြက္လာရတယ္။ အဲလိုထြက္လာေတာ့ မခံႏိုင္ဘူး။ တစ္ဖက္ကလည္း လိန္ညွစ္ေနတယ္၊ တစ္ဖက္ကလည္း ႏွလံုးကို ေသြးပြက္ပြက္ဆူေအာင္ ပူေနတယ္။ အရုိးေတြက ကြဲမတက္လည္း ျဖစ္ေနတယ္၊ အသားထဲက ဆူးနဲ ့ထိုးသလိုလည္း ေခြ်းေတြ ထြက္ေနတယ္။ ေခြ်းက တစ္ေပါက္တည္းလား၊ ျပည့္ႏွက္ေနလား၊ ခႏၶာကိုယ္တစ္ကိုယ္လံုး သံေခ်ာင္းေတြနဲ ့ထိုးေနသလိုပဲ။ အဲဒီက ေခြ်းေပါက္တစ္ေပါက္က စီးလာတယ္ဆိုတာက အသားကို တုတ္နဲ ့တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျခစ္ခ်ေနသလို ခံစားရတယ္။ သေဘာေပါက္ျပီလား။

အဲဒီေသေဘးနဲ ့ၾကံဳလာရင္ ခ်မ္းသာဖို ့လိုပါသည္။ သူေ႒းၾကီး မျဖစ္ရင္ ေနပါေစ ၊ အေသတတ္ဖို ့လိုပါသည္။ အာဏာရွိၾကီး နာမည္ေက်ာ္ၾကီး မျဖစ္ရင္ေနပါေစ ၊ အေသတတ္ဖို ့လိုပါသည္။

တရားစခန္းမွာ ဘာလာယူတာလဲ၊ အေသတတ္မယ့္ ပညာလာယူတာ။ ေသတယ္ဆိုတာ ေဟာဒီရုပ္ၾကီး ျပင္းထန္စြာ ႏွိပ္စက္တာ။ ျပင္းထန္စြာ ႏွိပ္စက္တဲ့အခါမွာ ေဆာက္တည္ရာ မရေအာင္ ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ကေလးက ခ်ဳပ္ျငိမ္းျပီးေတာ့ ခ်မ္းသာစြာ ေသႏိုင္ဖို ့ တရား လိုတယ္။

ဒကာ ဒကာမတို ့က မ်က္လံုးၾကီးဖြင့္ျပီးေတာ့ လူျမင္လူသိနဲ ့ သူကဘယ္ေလာက္ခ်မ္းသာျပီ၊ သူက ဘယ္ေလာက္တိုးတက္လာျပီ၊ သူက ဘယ္လိုပညာတတ္တယ္၊ ကားေတြစီးႏုိင္ျပီ၊ ဘီလ်ံနာၾကီးျဖစ္ေနျပီ၊
ဘယ္လို၀တ္ဆင္ႏိုင္ျပီ၊ ဘယ္ေလာက္ အေဆာက္အဦးေတြေဆာက္ႏိုင္ျပီ၊ ဘယ္လို စက္ရုံၾကီးေတြတည္ႏိုင္ျပီလို ့ ဒါပဲျမင္မေနၾကဘူးလား။

သူေတာ္ေကာင္းေတြက ေသျပီးဟိုဘက္ ဘ၀ဆိုးေတြေရာက္ေနတာကိုျမင္တယ္။ ခင္ဗ်ားတို ့ျမင္ရဲ ့လား၊ မျမင္ဘူး။ အဲဒါ အခြင့္အေရးဆံုးရႈံးသြားျပီ။. ဆံုးရႈံးတယ္ဆိုတာ ဒီမဂ္တရား ဖိုလ္တရားမွ လက္လြတ္လိုက္ရပါျပီဘုရားလို ့ေျပာတာ။

ဒါေၾကာင့္ ဒကာဒကာမေတြ အခြင့္အေရးၾကံဳတဲ့အခ်ိန္ သာသနာနဲ့ၾကံဳတဲ့အခ်ိန္ မဂ္တရား ဖိုလ္တရားကို စိုက္ပ်ိဳးပါ။

ဒီမဂ္တရား ဖုိလ္တရားဆိုတာ ကမၻာၾကီးေပၚတိုင္း သာသနာေပၚပါ့မလား၊ မေပၚဘူးေနာ္။ အဲဒါကို ဒကာဒကာမေတြ ေနာင္တမရနဲ ့။

(ေအာင္လံဆရာေတာ္ၾကီး အရွင္စႏၵိမာ
ေဟာၾကားေသာ နိဒါန္းတရား+အခ်ိန္ရွိခိုက္
စိုက္ပ်ိဳးလိုက္ တရားေတာ္မွ )